Het VB en de islam (1)

    Tijdens zijn opgemerkt TV-debat met Karel De Gucht stelde Filip Dewinter dat het VB aan de moslim-immigranten voortaan de volgende keuze wil voorstellen: ofwel qua cultuur en zelfs qua taal volledig in de Vlaamse volksgemeenschap opgaan, ofwel een begeleide terugkeer naar hun land van herkomst "als zij -- en ik respecteer dat -- aan hun moslim-identiteit willen vasthouden".  Dit mag een aanleiding zijn om eens nader in te gaan op het VB-standpunt over de islam.  Malafide lobbygroepen proberen de gelijkstelling tussen "i­slamkritis­ch" en "extreem-rechts" ingang te doen vinden, maar in feite is er ter rechterzijde een waaier aan ver uiteenlopende standpunten tegenover de islam.

    Het behoort tot de strategie van de zogenaamde antifa's om het net van "extreem-rechts" zo breed mogelijk uit te werpen, en in concreto om een amalgaam te maken tussen vermeende neo-nazi's en alles wat zich rechts van links bevindt.  Nu alvast het VB voldoende gebrandmerkt is, gaat het erom, alle anderen die buiten belgicistisch links staan, met het VB te vereenzel­vigen: prof. Erik Suy, prof. Urbain Vermeulen, prof. Matthias Storme, Ward Beysen, Peter De Roover, en ondermeer ook ondergetekende.  Het linkse wereldbeeld in Vlaande­ren draait om het VB, want bij gebrek aan een positief links project defini­eert links zichzelf nog slechts als de krach­tigste bron van haat tegen rechts.  Het is zoals het geocentri­sch wereldb­eeld, waarvan mid­deleeuwse theologen de zorgwekkende implica­tie inzagen: aangezien de hel zich ondergronds bevindt, en de aarde in het centrum van het heelal, draait de hele kosmos eigenlijk rond de duivel...

Mijn standpunt

    Vooraf zal ik helaas het geduld van de lezer moeten vragen om mijn eigen standpunt even samen te vatten, dat nogal verschilt van de "extreem-rechtse" standpunten die hier aan bod zullen komen.  Dit omdat Jan de Zutter recent een oude kwakkel nieuw leven heeft trachten in te blazen, namelijk dat mijn "analyse van de islam door het Vlaams Blok werd gebruikt om haar islamstandpunten van een theoretis­che onderbouw te voorzien", m.n. door mijn lezing op het VB-colloquium in 1992 waar het 70-puntenplan voorgesteld werd. (Heidenen voor het Blok, p.17)  Aangezien De Zutter journalist bij De Morgen is, ligt het voor de hand deze kwakkel aan schaamteloze kwade trouw toe te schrijven, maar het zou ook kunnen dat de man gewoon nooit de moeite gedaan heeft om mijn nochtans in uiteen­lopende forums gepubliceerde standpunten te vernemen.  Uit niets blijkt dat hij mijn tekst van toen zelfs maar bekeken heeft.

    Dat Noam Chomsky het voorwoord schreef voor een negationistisch boek van Robert Faurisson, betekende niet dat hij het met Faurisson's holocaust-ontkenning eens was, wel dat hij een vuist wou maken tegen de oprukkende censuur, die vandaag de negationisten maar morgen nog veel meer stromingen kan treffen.  Er bestaan nu eenmaal crisis­situaties waarin men op bepaalde punten gemene zaak moet maken met andersdenkenden.  Dat ik ermee instemde om voor een VB-colloquium te spreken, kwam doordat het VB de enige partij was die het probleem van de islam aan de orde stelde, wat (zoals ik daar expliciet gezegd heb) niet inhield dat ik het met zijn oplossing voor dat probleem eens was. 

    Een bijkomende reden was, zie Chomsky, de nood om een vuist te maken tegen de sluipende machtsgreep van vrijheidshatende krachten.  Destijds ging het vooral om het Charta '91, een communis­tisch initiatief (zoals nogmaals bleek in een recent Charta-themanummer van het Vlaams Marxistisch Tijdschrift, starring Louis Van Geyt) dat het walgelijke lef had om naam en aureool van het vrijheidslievende en anti-communistische Charta '77 van Vaclav Havel te usurperen, en dat er schitterend in geslaagd is via een anti-rechtse hysterie een nooit geziene hegemonie van links te vestigen.  Nee, "linkse hegemonie" is geen overdrijving: vandaag volstaat het dat een links hoofdredacteur tegen iemand een fatwa uitspre­ekt, of de gevestigde machten springen in de houding, treffen sancties tegen professoren, ontslaan een dorpsopbouw­werker, sturen zelfs een minister de woestijn in.  Daaraan zie je ondubbel­zinnig wie de macht heeft: wie gehoorzaamd wordt.  Het spijt me dus niet dat ik de door extreem-links opgelegde schutkring geschonden heb; wel dat zoveel Vlaamse intellectuelen daartoe te bangelijk waren en zijn (de enige Bekende Vlaming die me met mijn démarche geluk wenste, was een oud-Amadees).

    Maar aangaande de islam verschil ik dus vrij grondig van mening met het VB.  Ik heb altijd het standpunt ingenomen dat als volgt samengevat werd in de aankondiging van een gelijkaardige lezing van mij voor het communistische Masereelfonds (Anderlecht, 23 mei 1989): "Koen Elst legt uit in welke mate Khomeiny's veroordeling [van Salman Rushdie] representatief is voor het islamitisch denken en waarom Khomeiny's veroordeling niet mag aangegrepen worden voor een hetze tegen de hier aanwezige Is­lamitis­che migranten".

    Op uiteenlopende forums, van de Agalev-studenten tot het Davidsfonds en de Liberale VUB-studenten, heb ik sindsdien consistent hetzelfde standpunt tegenover het islampro­bleem ingenomen, zoals hier in TeKoS 68 (1992), p.86: "Dat de islam aangroeit en dus in een positie komt om hier of daar de macht over te nemen en zich uit te leven, is praktisch onomkeerbaar.  De enige uitweg bestaat erin, de islam zelf onderuit te halen.  Dat kan alleen als de moslims zelf hun geloof in de islam verliezen.  Momen­teel zijn er dus al talloze moslims die niet in bepaalde (en met name de meest on­verdraagzame) islam-doctrines geloven: dat is het essentiële 'onderscheid tussen moslim en islam'. (...) er is een nieuwe vertrouwen­scrisis nodig, zoals die tijdens en kort na de koloniale periode bestaan heeft, toen de islam een zaak van het verleden leek. (...) De intellectuele en vervolgens de politieke elites in de islamwereld moeten gaan inzien dat er op gebied van geestelijke cultuur iets beters bestaat dan deze dogma's (...) Eindelijk is het mogelijk om aan volksop­voeding op planeta­ire schaal te doen, en te laten weten dat het exclusivisme van de profetische openbaring achterhaald is door meer universeel inpasbare vormen van cultuur en spiritualiteit." 

    Mijn boodschap is gewoon deze: de islam is een vergissing, een die overigens tot heel wat bloedbaden en onderdrukking geleid heeft, maar die ook in gekuiste en verzoete versie alleszins een vergissing blijft.  De eenvoudige oplossing voor de problemen die de islam stelt, zowel aan andersdenkenden in de moslimwereld als aan de autochtonen in het Westen, bestaat erin, dat de moslims zich uit hun mentale gevangenis bevrijden.  Lucas Catherine (Vuile Arabieren, p.81) stelt zich voor dat Filip Dewinter weinig opgetogen kan geweest zijn bij het horen van mijn stelling dat "niet de moslims het probleem zijn, maar de islam". 

    Mijn visie op de islam is immers niet gevormd in enige confron­tatie met vreemdelingen die toevallig ook moslim waren, maar in contacten met slachtoffers van de islam in Zuid-Azië (Kasjmir, Bangladesj) en met geboren moslims die zich resoluut van hun thuisreligie afgekeerd hebben.  Anders dan de meeste Blokkers, die inderdaad aan xenofobie ("vreemdelingenangst", overigens niet hetzelfde als vreemdelingen­haat) lijden, ga ik ook in het dagelijks leven veel met moslims en andere immigranten om, ondermeer mijn Chinees petekind en de Koerdische en Pakistaanse illegalen die ik met hun regularisatie help.  Al die contacten bevestigen voortdurend mijn diagnose van het islamprobleem.

Het VB-standpunt

    Wie alleszins wel de tegenstelling tussen mijn standpunt en dat van het VB inzag, was een overijverige medewerker van de VB-persdi­enst, die de tekst van mijn lezing in het congresbundel op­nam maar bij het polycopiëren de besluitparagraaf meende te moeten overplak­ken.  Die ingreep, mij meegede­eld vlak voor het begin van het colloquium, was van een klein­zieligheid die ik niet verwacht had, en waarvoor meerdere partij-man­datarissen zich achteraf ook veront­schuldigd hebben.  Hier alvast in exclusieve primeur de tekst die voor sommige Blokkers niet kon:

    "Net als Salman Rushdie geloof ik in de mogelijkheid en wen­selijkheid van integratie van immigranten.  Ik denk dat Turken en Marokkanen zich perfect kunnen integreren en assimileren.  Dat iemand Ali of Fatima heet, doet niets af aan zijn menselijke kwaliteiten, noch aan zijn bereidheid om zich te integreren en onze wetten na te leven.  Maar het wordt wel een probleem als iemand echt in de basisdoctrine van de islam gelooft, dus echt gelooft dat er twee men­sheden zijn, één Herrenvolk van gelovigen dat èn de hemel èn de aarde in pacht heeft, en anderzijds een vervloekte massa van ongelovigen, gedoemd tot onderworpenheid en later tot het hellevuur.  Het wordt helemaal zorgwekkend als hij zich naar Mohammeds voorbeeld het recht toeëigent (en een strategie ontwikkelt) om de politieke macht van de islam te vestigen.  Daarom geloof ik wel in de in­tegratie van een redelijk aantal vreemdelingen, zelfs nog in de integratie van een oppervlak­kige volkse islam, maar absoluut niet in de integratie van een zelfbewuste islam."

    Op dat ogenblik was het VB er blijkbaar nog niet aan toe, de assimilatie van moslims tot niet-moslimse Vlaming te aanvaarden.  In zijn boek Grove Borstels (p.120) citeert Marc Spruyt uit mijn collo­quium­tekst de waarschuwing dat islamisti­sche krachten "de assimilatie van de moslims koste wat het kost willen voorkomen" en daarom "hard werken om de de-islamise­ring van de moslims in Europa tegen te gaan".  En Spruyt voegt daar prompt, en volkomen terecht, aan toe: "In dat verzet tegen die de-islamiserende assimilatie kan het Vlaams Blok zich volledig terugvinden."  Zelf had ik het toendertijd nog niet helemaal door, maar naar Spruyt aantoont, wilde het VB toen expliciet "de neiging van vreemdelingen om hun cultuur te behouden, bevor­deren".

    Het VB-standpunt was toen duidelijk gericht op segregatie, en dat had het gemeen met de islamisten, die hun schaapjes in een aparte moslim-zuil onder hun controle willen houden.  Vandaar dat de liberale islamcriticus wijlen Achille Moerman de islamisten al eens retorisch met het VB gelijkstelde (wat natuurlijk niet kon ver­hinderen dat ook hij retorisch in het VB-kamp geduwd werd).  Concreet betekende dat bv. het voorstel om moslim­kinderen in een apart is­lamitisch scholennet onder te brengen.  Dat VB-voorstel was het volmaakte tegendeel van mijn standpu­nt, nl. dat de moslims uit hun mentale gevangenis bevrijd moeten worden, ondermeer door maximale blootstel­ling aan onze cultuur, in de eerste plaats via het onder­wijs.  Maar het stond wel dicht bij de visie van het Centrum voor Racismebestrijding, dat aarzelend al eens van "i­ntegratie" durft spreken, maar wel altijd "met behoud van eigen identiteit".  Naar de duivel met die identiteit.  Er is een krachtige culturele beweging nodig die de de-islamisering van de moslims bevordert, en het is minder de politiek danwel de intelligentsia die daarvoor moet zorgen, en die tot dusver in gebreke gebleven is.

Koerswijziging

    De situatie in 1992 was niet dat er enerzijds de foute VB-oplossing was en anderzijds de goede oplossingen van de andere partijen, wel dat het VB één mogelijke oplossing naar voren schoof (die dus niet de mijne is) terwijl de andere partijen het probleem negeerden.  Deze laatsten volharden in hun struisvogel­politiek, maar bij het VB beweegt er wel iets.

    Destijds kon men het VB ervan verdenken, in de slecht gereputee­rde islam slechts een stok gevonden te hebben om de eigenlijke hond te slaan, nl. de vreemdelingen.  Het zou dan slechts om een niet-raciale dekmantel voor rassendiscriminatie gaan.  Nog op 12 juni 1996 verklaarde kersvers voorzitter Frank van Hecke aan de Gazet van Antwerpen dat hij boeddhisten evenzeer zou terugstu­ren als moslims.  Nochtans brengen boeddhisten geen doctrine van onverdraagzaamheid en djihaad mee, maar ze zijn meestal wel minder blank dan Turken of Marokkanen.

    De jongste koerswijziging, waarvan Dewinter in zijn debat met De Gucht de kernpunten aangaf, lijkt een belangrijke stap in de goede richting.  Vreemdelingen die hun eigen cultuur willen behouden, worden nog steeds aangemoedigd om "op vrijwillige basis" naar hun thuisland te vertrekken.  In het algemeen wordt echter de assimilatie als natuurlijk eindpunt van het immigratieproces aanvaard: laat de vreemdelingen die in Vlaanderen willen blijven, onze taal en gewoonten overnemen.  De Gucht verbeterde hem: het zou niet as­similatie maar "integratie" moeten zijn.  Doorheen de geschiedenis is in­tegratie echter bijna altijd in assimila­tie geëindigd, en daar is niets mis mee.

    Assimilatie laat overigens ruimte genoeg voor variatie, tenslotte is er hier godsdienstvrijheid, zijn er naast Vlaamse kiekenvreters ook Vlaamse vegetariërs, enz.  Assimilatie betekent echter wel binnen enkele generaties rasvermen­ging.  Dat is de reden waarom de Nürnberg-wetten de verregaand geassimileerde joden opnieuw wilden dissimileren door gemengde huwelijken te verbieden.  In­tegratie maar vooral geen assimilatie: Hitler zei het onze multicul­turalisten al voor.  Het VB breekt nu duidelijk met deze tendens, niet met wollige VLD-termen als "inburgering" maar met de vraag aan de inwijkelingen om Vlaming te worden.  Als het VB dit echt meent (antifa's met hun telepat­hische vermogens beweren te weten dat het maar façade is), keurt het dus goed dat allerlei uitheemse genen de Vlaamse genenpoel komen verkleuren.  Dit is een veral­gemening van het door het VB expliciet aanvaarden van uitheemse adoptiekinderen: cultureel helemaal Vlaams, trouwen deze Koreaantjes en Indiërtjes bijna allemaal met volbloed Vlamingen om de vaders en moeders van het Vlaamse mengras te worden.

    De VB-ers moeten er echter niet op rekenen dat de media hen nu minder grimmig voor racist zullen uitschelden.  Voor een deel berust dat gescheld trouwens op waarheid: sommige VB-ers houden er privé racistische opinies op na.  Maar ook deze strekking heeft er zich bij neergelegd dat volledige terugzending van vreemdelingen onhaalbaar is, en streeft daarom een niet-racistische regeling van het minste kwaad na: niet die vreemdelingen opnemen die met een mordicus gehandhaafde aparte identiteit moeilijkheden gaan maken, wel degenen die bereid zijn om in de Vlaamse natie op te gaan. 

    Wat professionele Blokwatchers met hun linkse vooroordelen niet willen begrijpen, is dat VB-leden en VB-kiezers in de eerste plaats reageren op de werkelijkheid, althans zoals zij die ervaren.  Daarom bv. is het klinkklare onzin om te doen alsof de afschaffing van de democratie op een of andere manier het doel van het VB zou zijn.  In de jaren 1930 suggereerde de economis­che werkelijk­h­eid dat de democratie gefaald had, en leken de Nazi- en Sovjet-dictaturen de golf van de toekomst te vertegenwoor­digen.  Sindsdien heeft de autoritaire optie echter zowel militair als economisch gefaald, en daarom vind je ter rechter­zijde nauweli­jks nog mensen die belang stellen in alter­natieven voor de democrat­ie. 

    Ook het racisme is grondig veranderd: de tijd waarin blanken de wereld beheersten is voorbij, en als hedendaagse racisten zeggen dat zij slechts "een heterogene wereld van homogene volkeren" willen, niet met de blanken als Herrenvolk maar met gelijkh­eid tussen die volkeren, dan menen zij dat meestal ook.  Links, dat zelf een vreselijk palmares van bedrog en leugen heeft, kan zich zoiets naïefs natuurlijk niet voorstellen.  De eigen technieken van infiltratie en noyautering gedachtig, zoekt het overal maskerades en complotten, en blijft het hardnekkig de jaren '30 projecteren op een droomscherm waarachter de werkelijkheid van vandaag weggestopt wordt.  

    Men herinnert zich hoe Hugo Gijsels ooit naam maakte met zijn onthullingen over Hitler's tweede leven in het VB.  Zijn belangr­ijkste bewijsstuk was het boek Nuremberg ou la Terre Promise van Maurice Bardèche, vertaald door Karel Dillen.  Hele boeken en lezingen vulde hij met de ontrafeling van complotten: X kent Y kent Z die het boek van Bardèche gelezen heeft, dus X is een holocaust-ontkenner!  Alleen: hoewel Bardèche later als uitgever het negationi­sme gesteund heeft, is het boek in kwestie niet negationistisch, want de joden­moord wordt er op drie plaatsen expliciet in erkend (p.159, p.187, p.193, onde­rmeer als terecht contrast met toenmalige propagan­da over een Duitse "genocide op het Franse volk"; Bardèche schrijft zelfs dat het percentage joden onder de weggevoerden hoger was dan toen aangenomen werd). 

    Die fout werd Gijsels niet aangerek­end: ik heb zelf een lezing voor de Jongsociali­sten Leuven bij­gewoond waar iemand uit het publiek die passussen voorlas, Gijsels met de mond vol tanden zat, maar de meeste aan­wezigen het voor Gijsels opnamen en de vraagsteller toeblaften dat hij moest ophouden met zijn "gebullshit".  Sterker, nog tijdens het debat met Dewinter haalde zelfs Karel De Gucht de vertaling van Bardèche's boek als "bewijs" van het VB-"fascisme" boven.  Zeg nou nog dat links niet aan de macht is: de combattieve voorzitter van een als rechts gedoodverfde partij laat zijn argumen­tatie dicteren door een extreem-linkse fantast.

    Hoe dan ook, als een boek van een halve eeuw oud nog steeds tegen het VB in stelling gebracht kan worden, dan zal dit des te gemak­kelijker zijn met het pas afgeworpen 70-puntenplan.  Eigen schuld, dikke bult?  Nochtans was zelfs de VB-visie waaruit het 70-puntenplan voortkwam, niet echt "extreem"-rechts te noemen.

    Het VB is de eerste partij die je tegenkomt als je vanuit het centrum in rechtse richting beweegt; VLD en CVP zijn immers centrum-links.  Men zou het dus centrum-rechts moeten noemen.  Extreem is het zeker niet, want er is nog een hele fauna (om even het deshumani­serende jargon à la De Gucht's "mestkevers" te bezigen) ter rechter­zijde van het VB.

(2)

De islam, het VB, en extreem-rechts

    In het kleuterdenken dat door onze dominante media gepromoot wordt, bestaat het politiek-ideologische landschap uit enerzijds de diverse fracties binnen de linksliberale eenheidspartij, zeg maar de zeven geitjes (Agalev, CD&V, SPA, VLD, VU-Niet-Splitsen, VU-Toekomst, VU-Vlaams-Nationaal), en anderzijds, eenzaam ter rechterzijde, de boze wolf, het Vlaams Blok.  In werkelijkh­eid echter vormt het VB slechts één segment binnen een hele waaier van rechtse stromingen.

    Beperken we ons tot de rechtse standpunten tegenover de islam, dan vinden we naast de VB-partijlijn reeds een viertal uitgesproken verschillende posities.  Sommige hiervan hebben in Vlaanderen geen georganiseerde aanwezigheid, maar hun invloed of alleszins gelijklop­ende stellingnames vindt men wel terug bij individuen in de rechtse middens, soms al eens in de privé-opvattingen van sommige VB-ers maar vooral bij mensen die inmiddels uit de partij gezet of gestap­t zijn.

    Helemaal extreem-rechts in de ware zin des woords is allicht het standpunt van de Nationaldemokratische Partei Deutschlands, dat gemene zaak maakt met de islamisten tegen de zogenaamde joods-Amerikaanse wereldheerschappij.  In diametrale tegenstelling met het VB juichte de NPD bij monde van haar woordvoerder Horst Mahler de islamistische aanslagen op het World Trade Center en het Pentagon toe.  Hier geldt duidelijk dat les extrêmes se touchent, want extreem-linkse antiglobalisten (de kringen waartoe Mahler vroeger behoorde) spreken in dezelfde zin.

Identiteit

    Een heel ander geluid horen we bij de historische Nouvelle Droite van Alain de Benoist, ooit begonnen als uitgesproken vreem­delingvija­ndig en racistisch maar inmiddels sterk in pro-multicul­turele zin geëvolueerd.  Zo vindt de Benoist vandaag dat de Magh­rebijnse moslims in Frankrijk evenzeer recht hebben op de beleving van hun collectieve eigenheid als bv. de Bretoenen of de Vlamingen.  Voor hem zijn identiteitsbewuste moslims in de eerste plaats bondgenoten in de Europese strijd voor het behoud van eigen identiteit en tegen de amerikanisering: Europe, Islam, même combat!  (Zelf meen ik dat de islam slechts de vreedzame coëxistentie van diverse gemeenschappen verdedigt zolang hij in de minderheid is.)  Hij verklaart tegenwoor­dig dat Jean-Marie Le Pen hem doet "kotsen" (vomir), wat hem overigens niet zal besparen van ten eeuwigen dage extreem-rechts genoemd te worden. 

    Zijn club is echter aan het leeglopen: rechtse militanten vinden zijn nieuwe denkrichting maar cerebrale afleiding van wat zij aanvoelen als een levensnood­zakelijke red­dingsoperatie van de Europese volkeren.  Eén van de splinters uit de Nouvelle Droite in Frankrijk en fransta­lig België is de strekking rond Pierre Vial en zijn beweging Terre et Peuple, die de confron­tatie van Europa met de islam onvermijdelijk acht. 

    In hetzelfde vaarwater zit wellicht de welsprekendste woordvoer­der van de xenofobe rechterzijde, Guillaume Faye.  Faye is sterk anti-is­lamitisch en roept de Europea­nen op om zich voor te bereiden op een onaf­wendbare burgeroorlog tegen de moslim-"koloni­sten".  Zulk discours heb ik bij het VB nog niet gehoord, en ik begrijp dat het VB-programma erop gericht is, zulke confrontatie juist te vermijden.  Ik voorzie echter dat de strekking-Faye sterk aan belang zal winnen, naarmate er geen assimilatie maar juist iden­titeitsbeves­tiging van de moslims komt, gekoppeld aan een verdergaande demografische opmars.  Een overtuigende vaststel­ling van Faye is alvast dat de islam een mobilisat­iep­unt vormt voor etnisch uiteenlopende groepen immigranten die anders nooit gemene zaak zouden maken en veel gemakkelijker geas­simileerd zouden kunnen worden. 

    Een gelijkaardig uitgangspunt vindt men bij de groep Synergies Européennes rond Robert Steuckers.  Anders dan het VB en de meeste nationalis­ten stelt deze zich op een uitgesproken pro-Europees standpunt, maar dan wel voor een Europa dat zich erfgenaam weet van het Oostenrijkse imperium dat lange tijd het bolwerk tegen de Ottomaanse expansie was.

    Overigens mag Guillaume Faye dan wel extreem-rechts heten, hij vertolkt voorzover ik weet (en anders dan Vial) een uitdrukkelijk niet-racistisch standpunt.  Zo stelt hij vast dat de migranten­bevolking in Frankrijk veel meer bij criminalit­eit betrokken is dan die in Duitsland.  Elk beetje racist zou hierbij dan naar het boek The Bell Curve verwijzen: de Turken in Duitsland zijn deels van Oost-Aziatische oorsprong, terwijl de Magrebijnen in Frankrijk nogal wat zwart-Afrikaans bloed in de aderen hebben, en onderzoek zou aantonen dat Afrikanen veel hogere misdaadcijfers hebben dan Aziaten.  Die verklaring schijnt bij Faye echter niet op te komen. 

    Ik ben geen Faye-deskundige, maar ik stel vast dat de rechter die hem wegens "aanzetting tot rassenhaat" tot een zware boete veroor­deelde, in Faye's werk geen daadwerkelijk racistische uitspra­ken kon aanwijzen, noch trouwens enige onjuis­theden in Faye's gegevens over de geweldpl­eging door immigranten tegen autochtonen.  Het vonnis viseerde alleen het feit dat Faye de "Galliërs" opriep om zich tegen deze vastges­telde en onbetwiste geweldgolf teweer te stellen.

Racist en moslim

    Er is ook een strekking die eigenlijk niet geïnteresseerd is in islam en andere religieuze identiteiten, maar enkel ras belangrijk vindt.  Voor hen zijn Molukse christenen absoluut ongewenst, maar Turkse moslims kunnen er mee door.  Tenslotte stammen de Turken maar voor een klein deel af van de Altaïsche ruiters die ooit Anatolië veroverden, en hebben zij genetisch meer gemeen met de Slavische slavinnen die eeuwenlang in de harems als fokvee dienden.  Tijdens de Kosovo-crisis toonde het Amerikaanse racistische maandblad Instauration (juni 1999) een foto van vluchtende Albanese moslims, met de commentaar dat zulke mooie blonde mensen in de VS meer dan welkom zijn.  Het Brusselse blad Contre-Thèses (mei 2000) stelt onomwonden: "Het echte probleem is niet religieus maar raciaal.  De grootste bedreiging is niet de islam maar de Noord-Afrikanen."

    Vandaar is het maar een kleine stap naar een uitdrukkelijk pro-islamitisch racisme.  Contre-Thèses keert zich tegen diegenen in het Front National die Magrebijnen willen aanvaarden mits ze christen worden, en voegt eraan toe: "De islamisering van onze streken zou misschien wat levenskracht geven aan bevolkingen die door eeuwen van sentimen­teel christendom apathisch geworden zijn."  In het Brusselse tijdschrift Le Cri du Citoyen (september 1999) vraagt Albert Kehl zich af of de islam niet "een kans voor Frankrijk" betekent: moslims die mede-moslims verjagen worden immers nooit van racisme beschul­digd, dus zouden Franse bekeerlingen hun Magrebijnse mos­limbroeders kunnen uitdrijven.

    Ook in Vlaanderen bestaat die uitgesproken pro-islamitische strekking.  In het spoor van de Italiaanse neo-moslim Claudio Mutti, die de islam ziet als de voorhoede van de opstand tegen de joods-Amerikaanse wereldheerschapij, leeft ook hier het idee dat de islam een bondgenoot is tegen de amerikanisering, zoals ondermeer geopperd wordt door ene Bronstein op de webstek van de Vlaamse Jongeren Mechelen.  Hij verwijst daarbij naar het grote aandeel van moslims in de Waffen-SS; Hitler en Himmler waren natuurlijk fans van de islam.  Een hele waslijst verbanden tussen de islam en het "fascisme" zou hieraan toegevoegd kunnen worden, bv. dat het quasi-fascistische Oestasja-bewind in Kroatië een pionier was van de multicul­tuur: Ante Pavelic had vier moslim-ministers in zijn regering (een rolmodel voor Verhofstadt) en liet in Zagreb een grote moskee bouwen.  Maar het gaat nog verder. 

    Een zekere Cleon reageert op het webstekforum van de VB-jongeren tegen de daar gebruikelijke islamkritiek: "Wat de islam betreft, zuiver uit demografisch oogpunt is deze wereldbeschouwing veel beter dan de christelijke en humanistische waarden die in Europa domineren. (...) Indien Europa zich zou bekeren tot de islam zou dit waarschijn­lijk de etnisch-demografische redding betekenen voor Europa en zijn autochtone bevolking.  De christelijke (...) en humanistische waarden zijn negatief in demografisch opzicht.  Bovendien staan ze negatief t.o.v. martiale assertiviteit.  Martiale en positief-demografische waarden zijn typisch islamitisch."

    Ziedaar het echt rechtse standpunt tegenover de islam, logisch gededuceerd uit de premisse dat het Europese ras moet groeien en opnieuw assertief worden.  Daarmee vergeleken zien we in het VB-programma de meer aarzelende neerslag van een wat onbestemd gevoel van imminente katastrofe dat de kiezers bekruipt bij het zien van de groei van de islam in onze steden.  Die kiezer weet niet precies wat het probleem is, en het VB-programma is navenant, zoekend naar een passend antwoord op een halfbegrepen probleem.  Bovendien wil het VB, i.p.v. racistische scherpslijperij en de simpele schema's van sommige hierboven genoemde bewegingen, rekening houden met menselijke omstandigheden zoals het voldongen feit dat vele immigran­ten hier werkelijk ingeburgerd en een eindweegs geassimileerd zijn.  Het evoluerende partijstandunt is functie zowel van die onzekere analyse van het islamprobleem alsook van de wijzigingen in de maatschap­pelijke situatie en in de inschatting van wat nog haalbaar is.  

Repressie

    Aarzelen, rekening houden, zoeken: zoals ik het hier beschrijf lijkt het wel alsof niets menselijks de Blokkers vreemd is.  Alsof zij mensen zijn zoals wij!  Gelukkig ziet men hun onvervalst fascisme aan hun lichaamstaal, anders zou men bijna gaan geloven dat zij het met hun dwaalleer ergens nog goed menen.  Toen Gerolf Annemans in de Dutroux-commissie een goede beurt maakte, klonken de reporters oprecht verrast dat dat monster een mens bleek te zijn.  Maar toen pater Leman sug­gereerde dat een Annemans of een Alexandra Colen nog niet helemaal voor de beschaving verloren zijn, wezen Karel De Gucht e.v.a. hem streng terecht: er bestaan geen goede Blokkers, geen enkele! 

    Men mag dit contrasteren met de weldenkende commentaren over de islam n.a.v. de aanslagen in de VS.  Goed, de daders waren moslims, maar men mag alle moslims toch niet over dezelfde kam scheren!  Wat trekken en duwen op de IJzerbedevaart zorgt steevast voor analyses van het type: "Het VB toont zijn ware fascistische gelaat!"  Maar moslim-aanslagen met meer dan zesduizend slachtoffers worden niet geduid als "het ware gelaat van de islam", precies het tegendeel.

    Zelf houd ik het, in mijn omgang met zowel rechtse rakkers als moslims, op een richtlijn die ik ooit bij Aleksandr Solzjenitsyn las: "De lijn tussen goed en kwaad loopt door elke mens."  Ik mag dit wel niet al te luidop zeggen, want de staatsomroep heeft afgekondigd dat Blokkers geen mensen zijn als anderen.  Dat zij bijgevolg een Sonder­behandl­ung verdienen.

    Het was in verband met de verbranding van de Koraan door de katholieke Inquisitie dat Heinrich Heine schreef: waar boeken verbrand worden, zullen spoedig ook mensen verbrand worden.  (Voor alle duidelijkheid: ik vind allerminst dat de Koraan verbrand moet worden; veel effectiever zou zijn, iedereen de Koraan te doen lezen.)  Maar zijn observatie kan veralgemeend worden: wie de com­municatiekan­alen van een bepaalde stroming naar het publiek toe wil vernietigen, komt licht in de verleiding om de aanhangers van die stroming zelf uit te schakelen.  Heine's uitspraak werd bv. geciteerd toen moslims in Bradford het boek De Duivelsverzen van Salman Rushdie verbrandden; en jawel, kort daarop werd Rushdie zelf ter dood veroordeeld. Mohammed himself had andersdenkende tijdgenoten verbaal naar de duivel gewenst, en zodra hij de macht had, stuurde hij hen ook daadwerkelijk naar een vervloekt hiernamaals.

    Is het overdreven om te vrezen dat Heine's voorspelling ook hier en nu toepasselijk zou kunnen blijken?  Wie vandaag het gemak ziet waarmee zelfvoldane machthebbers en hun mediavrienden ertoe overgaan, de rechtse oppositie te demoniseren en haar com­munica­tie­kanalen door te knippen (boeken verbieden, uitzen­dingen schrappen, vergaderingen en betogingen onmogelijk maken), moet er rekening mee houden dat ook hier op zekere dag de ouder­wetse stap naar fysieke repressie kan volgen.

    Wie zegt dat fanatisme geen monopolie is van de islam, heeft gelijk.  Ondermeer bij onze paarse hegemonen broeit een gelijkaardige mentale koorts.  Na de extreme verbale uitvallen van een Verhofstadt, een Dewael, een De Gucht of een Louis Michel tegen de rechterzijde, kan men niet volledig uitsluiten dat zij dezelfde weg op zullen gaan als Tor­quemada en Mohammed: van woorden naar daden.  

  (verschenen in Nucleus, oktober-november 2001)