(‘t Pallieterke, 23-2-2005)

De « desinvitatie » van de Dalai Lama door de Belgische regering levert het land en vooral het Hof weer wat negatieve publiciteit op. Met name de koppeling met het voor juni geplande bezoek van koning Albert II aan de kampenrijke en terechtstellingminnende Volksrepubliek China blijkt slecht over te komen. Valt de schade nog te herstellen? Uw dienaar heeft genoeg van het armoedige bestaan als columnist en solliciteert bij deze naar een baantje als “communicatie-adviseur” (of hoe heet het juist waarvoor Noël Slangen zich vorstelijk laat betalen?) ten gerieve van de pijlers van het Belgische koninkrijk. Als proeve van deskundigheid, ziehier mijn plan om een deuk in het blazoen tot een fier winstpunt om te smeden.

Hoe maak je de Dalai Lama zwart? Zo zwart dat alle Belgen hem krachtdadig de toegang tot hun blijde landje zullen ontzeggen? Het is natuurlijk onvoldoende en voor een monarchie zelfs contraproductief om uit hetzelfde vaatje te tappen als die overjaarse maoïst die in de on-line brievenbus van De Standaard de Tibetaanse leider afdeed als “een feodale heerser”, een relikwie uit het onzalige tijdperk van vóór de democratie. Het heeft wel een kern van waarheid, maar het zou er te zeer aan herinneren dat iets dergelijks ook voor het Belgisch koningschap geldt. Bovendien is zo’n premodern imago niet echt schokkend of afstotelijk, zeker nu de massa zich gretig vergaapt aan het klatergoud van royalty-reportages. Gezien het kleurrijke decor rond de Dalai Lama zal het publiek wellicht niet het gewenste onderscheid maken tussen het joviale Belgische vorstenhuis en die sinistere theocraat uit donker Tibet.

In de rubriek “foei!” vinden we voorts nog dat de Dalai Lama het separatisme belijdt. Die bekrompen nationalist is een splitter van het Chinese moederland, dat aan de hele wereld een voorbeeld stelt van multicultureel samenleven. Eigenlijk is hij de Karel Dillen van China. Laten we dat echter niet te dik in de verf zetten, want met zijn onnozele glimlach zou hij het separatisme bijna sympathiek doen lijken.

Ook het volgende bezwarende feit zal de bevolking nog niet helemaal overtuigen van de noodzaak om die lama naar zijn bergweide terug te sturen, maar we moeten er toch uithalen wat erin zit. Want welk clubje prijkt er als nummer 90 op de sektenlijst van de parlementaire sektencommissie? Jawel, het Tibetaans Instituut v.z.w., Belgisch zenuwcentrum van het Tibetaans boeddhisme. En wie is de sektenleider van die frisgeschoren skinheads? Inderdaad. Het kan toch niet zijn dat wij overheidsmiddelen uitgeven aan de bescherming van onze jeugd tegen schadelijke sekten, terwijl we tegelijk die sektenleider met zijn valse glimlach langs de grote poort binnenlaten? Nee, dan wist die progressieve voorzitter Mao, de bevrijder van Tibet, wel beter hoe je zulke hersenspoeler op zijn plaats zet.

Het probleem met zwartmaakcampagnes tegenwoordig is dat één zeer gepeperd vijandbeeld er de jongste jaren zo eindeloos ingehamerd is, dat elk ander vijandbeeld nauwelijks nog de aandacht wekt, laat staan de verontwaardiging. De grote lastposten voor België zijn de Vlamingen, en hen kan je altijd met één toverwoord in het defensief dringen: Hitler! Gaat het over de burgemeesters die Brussel-Halle-Vilvoorde willen splitsen? Zij voeren slechts het programma uit van Hitler! Bart De Wever met zijn gefoeter tegen de transfers? Niemand was feller tegen de transfers dan Hitler! Dat gaat er altijd in, en daardoor zijn we een beetje lui geworden in het bedenken van haatleuzen.

Misschien kunnen we Hitler ook hier wel inschakelen, maar hoe? Ik zie onze vorst al staan sakkeren voor de spiegel: “Hitler, toeverlaat van mijn vader zaliger, waar ben je nu we je nodig hebben?” Gelukkig is er tegenwoordig de zoekmachine, en die heeft ons wat nuttige weetjes opgeleverd.

Zo heeft de SS in 1938, toen de Dalai Lama 3 jaar oud was, een uitstapje naar Tibet georganiseerd. Gewapend met schedelmeetinstrumenten hoopten de nazi’s er een verloren stam van oer-Ariërs te vinden. Logisch eigenlijk: de Uebermensch woont op het Dak van de Wereld. Wie echter de kleine lettertjes leest, weet dat het resultaat erg tegenviel: die Tibetaanse kleurlingen bleken ’s werelds meest brachycefale mensenras te zijn, echte dikkoppen die in niets op de langschedelige Edelgermanen lijken. Maar dat hoeft niemand te vernemen, we afficheren gewoon: “SS te gast bij de Dalai Lama!”

En wie was de leermeester van de Dalai Lama, die wij hier volgens enkele domme Groene en valse Bruine politici niet zouden mogen desinviteren? In onze mooie Belgische welvaartstaat hebt u zeker de middelen om een bioscoopkaartje te kopen voor de film Seven Years in Tibet. Filmbeelden liegen niet, dus daar kunt u het zelf zien: tijdens zijn meest kneedbare jaren was de glimlacher onder de hoede van Heinrich Harrer, alweer een SS-man. Laten zijn fans zich dáár maar eens tussenuit praten.

Beelden zijn de sleutel tot de geest van de massa, en gelukkig bestaat er een beeld dat de nazi-Tibetaanse connectie in één oogopslag duidelijk zal maken. Als gevolg van de rel rond carnavalsprins Harry met zijn swastika-armband wil de Europese Commissie nu in heel Europa elk vertoon van swastika’s verbieden. Maar wat we die goede prins zouden misgunnen, staan we honderdvoudig toe aan de Dalai Lama. Loop maar eens een boeddhistische tempel binnen, je wordt er meteen draaierig van al die draaiende kruisen: swastika’s op de deur, swastika’s op de muur, swastika’s op het plafond. En dát zouden wij hier moeten verwelkomen?

Nee, Zijne Schijnheiligheid heeft ons niet kunnen bedotten. Hitler is ooit uit het oosten ons land binnengedrongen, maar hij is smadelijk mislukt. Zouden wij nu de Dalai Lama laten slagen waar Hitler gefaald heeft? Alle lof dus voor onze regering die hem op veilige afstand houdt. De Belgische patriotten zouden het niet anders gewild hebben.

Voilà, zo kan je de desinvitatie aan onze publieke opinie verkocht krijgen. Maar omdat daden duidelijker spreken dan woorden, zou ik me net als Noël Slangen ook met het beleid zelf bemoeien. Een echt complete publiciteitscampagne voor de overheid heeft als grote troef immers een onweerstaanbare beleidsdaad, een verbijsterende stunt. In dit geval hadden we de Dalai Lama toch kunnen laten komen, althans tot op Zaventem, om hem vervolgens in de boeien te slaan en aan China uit te leveren. Dat had ons land nog eens klinkend op de wereldkaart geplaatst. “Zó rekenen wij af met separatisten”, zou het gezamenlijk Belgisch-Chinese communiqué uitleggen. In juni kan onze vorst dan, na ondertekening van een vracht winstgevende contracten, een bezoek brengen aan gevangene DL, ergens in een werkkamp in het bergachtige zuidwesten van de ene en ondeelbare Volksrepubliek.